18 i 19 sierpnia odbywa się uroczystość Przemienienia Pańskiego na Świętej Górze Grabarka. To najważniejsze święto prawosławne. Każdego roku oglądam w telewizji transmisje z tej uroczystości wsłuchując się z ogromnym zainteresowaniem w słowa przewodnika – narratora. Jestem pod wrażeniem mszy prawosławnych, której uczestnicy modlą się z ogromną wiarą, w skupieniu , z zaangażowaniem. Jak tylko nadarzyła się okazja wyjazdu w to miejsce z wycieczką, to zgłosiłam się natychmiast. Chciałam dotknąć klimatu tamtego miejsca, chciałam doświadczyć jego wzniosłości.

Góra Grabarka zasłynęła w 1710r., kiedy na Podlasiu szalała epi­demia cholery. Pewien  starzec doznał we śnie objawienia, że ratunek można znaleźć na pobliskim wzgórzu. Ludzie poszli tam, niosąc ze sobą krzyże. Modlili się,  obmywali swoje ciała w źródełku u podnóża góry i pili z niego wodę. W kronikach siemiatyckiej parafii zapisano, że dzięki wizji staruszka, schroniło się tam i znalazło wtedy ratunek od choroby około 10 tys. ludzi. W podziękowaniu za cud zbudowano na tym miejscu drewnianą kapliczkę Przemienienia Pańskiego, która podpalona spłonęła doszczętnie w roku 1990. Na tym miejscu powstała nowa murowana cerkiew. Do dzisiaj jest to miejsce, gdzie ludzie szukają  nadziei, ukojenia i pocieszenia w smutkach i chorobach.

W 1947r. na Świętej Górze powstał prawo­sławny żeński klasztor św. Marty i Marii, a od 2000 roku znajduje się tam Iwierska Ikona Matki Bożej, która powstała na Świętej Górze Atos i została  podarowana na pamiąt­kę 2000 lat chrześcijaństwa.

Pielgrzymi i turyści odwiedzają to miejsce przez cały rok, obmywają ciała i piją wodę z intencjami i nadzieją.

Stawiają krzyże różnej wielkości robione na miejscu, albo przywożone ze sobą. Ważne, że trzeba zrobić je samodzielnie.

Ogrom krzyży robi wrażenie. Tyle w nich nadziei, tyle serca i zapewne otrzymanych łask. Każdy krzyż, to osobna prośba, osobna tragedia, albo podziękowanie, choć zwykle częściej prosimy niż dziękujemy. Miejsce wyjątkowe, które zmusza do refleksji, zastanowienia się i… modlitwy.