Nie lubię pająków, ale mam świadomość, że sporo ich mieszka w moim domu. To nieuniknione, bo wokół są drzewa, a okna ciągle otwarte, aż do jesieni. Dobrze, że nie widzę jak się wspinają po ścianach, albo szukają miejsca w niedostępnych dla mnie zakamarkach mieszkania. Wędrują pewnie nocami, być może nawet po kołdrze, chociaż podobno unikają ludzi. Dzisiaj jednak zdarzyło się coś, co temu przeczy. Siedząc w ciszy nocnej przy komputerze, wychwyciłam kątem oka jakąś ruchliwą czarną fasolę na krótkich nogach, która nie zrażona moją obecnością stanęła obok. Zerwałam się wystraszona i zamarłam w takim, jak ona, bezruchu . Nagle fasola zniknęła wtapiając się w ciemne wzory dywanu, a ja trwałam tak jeszcze jakiś czas, by za moment rzucić się w pogoń za nią. Niestety, bez pomyślnego dla mnie efektu Może mój gość powędrował do sypialni, gdzie i ja za chwilę miałam się udać. Wyobraźnia zadziałała natychmiast  i na spokojny sen liczyć nie mogłam, więc moje sto miliardów komórek nerwowych w głowie nie miało tym razem szans na regenerację.

Nie przekonują mnie argumenty, że pająk to symbol szczęścia i ochrony domu, ale nie wykluczam innej opcji, że jego widok, to zachęta do rozwijania twórczych umiejętności i kreatywności, bo kilka dni temu narzekałam na brak tematów i chęci do pisania.

Przypadek z pająkiem natychmiast zaowocował. Siedzę i piszę, a nawet przejrzałam swoje obrazki, czy nie ma między płótnami, kartonami, jakiegoś zbliżonego tematycznie. I jest, chociaż w zasadzie sama pajęczyna… ale musiał jednak wysnuć ją pająk. Jemu służy do łapania owadów, a mnie zainspirowała do czegoś innego…