Dlatego, gdy kipi moja dusza, szczerze
Wyrzucam z niej gorycz… albo uwielbienie
Układam jak róże na białym papierze
Myśli, które budzą w moim sercu drżenie

A gdy z serca płynie melodia kojąca
Tak, że własny oddech i rytm serca słyszę
Kiedy zagubiony wśród marzeń tysiąca
Jak w słodkim balsamie, zanurzam się w ciszę

Wtedy odpływam do wysp zapomnienia
Na których rosną tyko piękne kwiaty
Gdzie nie ma bólu, smutku i cierpienia
A świat jest piękny, dobry i bogaty

W chmurach z ptakami płynę ponad drzewa
Podziwiam lasy, strumienie i góry
Ziemię, na której nawet kamień śpiewa
Lśni złote słońce i srebrzą się chmury

Potem powracam, idę między ludzi
By im pokazać okruch mego raju
I tym okruchem chcę w nich miłość wzbudzić
Do ludzi, Boga i naszego kraju

***
Poezja to nie cokół wykuty z kamienia
Ale natchnienie i wrażliwość duszy
I gdy ktoś otrzyma wielki dar cierpienia
To duszą widzi, myśli, oraz słyszy

Poezją jest słońce, gdy w blasku zachodzi
Kwiat zagubiony, gdzieś pośród ogrodu
Miłość, co w sercach ludzkich radość budzi
I wielki sztandar na czele pochodu

Poezją jest wszystko, co serce porusza
Daje nam radość, albo ukojenie
Kiedy się blaskiem rozpromienia dusza
Albo, gdy gasi nam ból, lub cierpienie

***
Czasem wątpliwość niechęć budzi we mnie
Nie wiem choć piszę, czy pisać potrafię
Bo kiedy szukam rymu nadaremnie
To tak jakbym szukał igły w wielkiej szafie

I gdy już zmęczony długopis odkładam
Wtedy wraca do mnie myśl piękna, bogata
I rym jak ptak piękny na papierze siada
Z gałązką oliwną z dalekiego świata

obrazek z FB