Unoszę lekko głowę i mam taki widok. Wspaniała pogoda, ciepło, nie gorąco, tak jak lubię.  Kwitnie forsycja. Czekałam na słońce. Zamykam oczy  i czuję jak promienie rozprężają moje ciało.  Wygrzewam się jak kot, tylko nie mruczę. Kto powiedział, że słońce szkodzi…

Przyjaciele przesyłają mi zdjęcia ze swoich ogrodów.

Teraz wszyscy mają czas. Czas na takie zwyczajne reakcje, na które w ciągłej pogoni nie było  miejsca.

Jutro Święta Wielkanocne, które dla większości są symbolem nadziei. Ja obawiam się tych dni. Jesteśmy towarzyscy, rodzinni, przywiązani do tradycji, dlatego boję się, że przyniosą one rozluźnienie i, że zwiększy się  liczba zachorowań. Obym nie miała racji, ale kolejki pod marketami duże, więc szykują się chyba większe spotkania, bo ile może zjeść jedna rodzina przez dwa dni? Do zakazu wychodzenia z domu stosuje się przeważająca większość, ale święta prowokują żeby się odwiedzać, a więc i  przemieszczać.

Nasze siedzenie w domu zaowocowało wspólnym malowaniem jajek. Zawsze robiło się wszystko w biegu, a teraz jest czas, żeby raz przygotować wszystko  spokojnie, z humorem, bez pośpiechu. Wszystkie ręce na pokład,

zabawa, żarty i można poopowiadać o świątecznych tradycjach rodzinnych.