To zbeletryzowana historia o wyjątkowym malarzu i ekscentrycznym człowieku, o którym opowiadają sobie związane z nim kobiety. Tak poznajemy charakter artysty, twórczość i fragmenty z jego życia. Uwodzicielski, zmysłowy, zniewalał czarnymi oczami i niebanalnym sposobem bycia. Mam wrażenie, że nie tylko o miłość chodziło. Potrzebował kobiet do tworzenia swoich obrazów. Inspirowały jego wyobraźnię, wywoływały eksplozję emocji, patrzył na nie jak na dzieła sztuki, a one, zniewolone jego urokiem, marzyły by je szkicował. Wszelkie tworzenie rodzi się z silnych bodźców, a Picasso, jak każdy wielki artysta, był od nich bardzo uzależniony.
Książka mówi o znanych dziełach Picassa: Kochankowie, Guernica, Kobieta w fotelu, Na plaży. O tym co wpływało na powstawanie tych obrazów i w jakich warunkach je tworzył. Odnosi się wrażenie, że w myślach bezustannie malował, a w realu szkicował w każdej chwili, jak szalony fotograf, który boi się, żeby nie umknął mu żaden szczegół.
Był wybitnym twórcą, ale sławę i pozycję jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku przyniósł mu styl kubistyczny, którego był twórcą. Zapewne to efekt jego niepokornego charakteru, ciągłych poszukiwań. Lubił inność, lubił wykoślawioną rzeczywistość i taki właśnie jest kubizm. To jest wychodzenie poza ramy do których przywykł nasz umysł. Obraz Panny z Avinionu zapoczątkował sztukę współczesną. Postacie to trójkąty i kwadraty, brak perspektywy do czego nie przyzwyczailiśmy się.
W tle głównej akcji powieści przewijają się wydarzenia polityczne, zarys rodzącego się faszyzmu, coraz większa dominacja Musolliniego i Hitlera i epizodyczne nawiązanie do działalności politycznej artysty.
Wątek główny jest wymyślony i prowadzi akcję w napięciu do samego końca książki, którą czyta się szybko i lekko. Bardzo, bardzo ciekawa historia.
