Książka napisana młodzieżowym stylem, który nie należy do moich ulubionych. Pamiętam, że podobnie pisałam dawno, dawno temu swoje pamiętniki. Z wiekiem wszystko się zmienia, również język, ale młodzi zapewne z chęcią przeczytają. Próbowałam kiedyś wracać do książek, które zachwycały mnie w wieku dorastania, ale teraz nie wywołują zainteresowania. Tak jest i z “Buszującym w zbożu”. Za późno ją czytam, bo teraz bliższa jest mi inna tematyka. W “Buszującym…” opisana jest codzienność i buntownicze zachowania młodych, które w tamtych czasach budziły wiele emocji. Książka była więc kontrowersyjna, ale dzisiaj chyba tak nie szokuje. Tym niemniej budzi interesowanie, a to zawsze było i jest siłą napędową popularności. Dużą jej wartością jest szczerość. Autor nie owija w bawełnę swoich odczuć. Nie lakieruje, nie słodzi, co bardzo mi się podoba, a krytykuje. Nie dlatego, że jest złośliwy, nie. On tak odbiera zachowania innych, dziwactwa ich charakteru, wyglądu. Tego wprost zazwyczaj się nie mówi, ale myślę, że wielu z nas ma podobne odczucia. Podobne w wieku dorastania, bo później mamy więcej dla wszystkich i wszystkiego, tolerancji. to jeden z fragmentów.
Moje czytanie zbiegło się z emisją w telewizji, biograficznego filmu o autorze tej książki. “Zbuntowany w zbożu”, to fragment z życia pisarza J.D. Salingera, podczas i po II wojnie światowej. Lubię łączyć informacje z różnych źródeł, to daje szerokie i dokładniejsze wyobrażenie o pisarzu i książkach, które tworzy.
