Wszystkie wpisy, których autorem jest admin

WYJĄTKOWA WIZYTA

W większości moje życie składa się z przypadków. I tym razem tak się stało. Dzięki internetowi skontaktował się ze mną nasz były sąsiad z którym straciliśmy kontakt ponad  czterdzieści lat temu. Nasza paczka rozleciała się na skutek  zmiany miejsca zamieszkania i różnych losowych zdarzeń. E-mail, telefon… i natychmiastowa obopólna decyzja o spotkaniu, która okazała się bardzo trafiona. Mało tego, że rozpoznaliśmy się bez trudu, to atmosfera spotkania była tak serdeczna, jak byśmy się rozstali wczoraj, tylko do opowiadania było tak dużo, że udało się to zrobić zaledwie w części.

IMG_0059 drugie

Do  niespodzianek i atrakcji jakimi zaskoczyli nas gospodarze ,dołączyła  muzyka skomponowana i zagrana przez pana domu. Również teksty piosenek są jego autorstwa. Piosenki wpadają w ucho i już po chwili  śpiewaliśmy je razem  “…letnie ptaki dawno odleciały, bo jesieni przecież nastał czas…” Wsłuchani i rozśpiewani zapomnieliśmy , że pierwsza wizyta nie powinna trwać zbyt długo… ale  była to przecież  wyjątkowa wizyta. Wizyta po czterdziestu  latach.

IMG_0064 drugie re

DAWNE KOLEJE

“Stoi na stacji lokomotywa,
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa:
Tłusta oliwa.
Stoi i sapie, dyszy i dmucha,
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha …”

Ten wiersz Juliana Tuwima znają chyba wszyscy, ale nie wszyscy pamiętają takie lokomotywy. Można je oglądać już tylko w muzeach.
IMG_4983

 Kilka lat temu najmłodsi w rodzinie poprosili o wycieczkę do Muzeum Kolejnictwa. Mam szczególny sentyment do tego miejsca, bo w budynku dawnego Dworca Warszawa – Główna, mieszkała przyjaciółka mojej mamy, u której zatrzymywałyśmy się w czasie przesiadki, jadąc z Bydgoszczy do Lublina. Obiad, albo kanapki i ciepła herbata wzmacniała nas przed dalszą podróżą, a niezwykle serdeczna i wesoła “ciocia” Marysia dodawała energii. Taszczyłyśmy ze sobą sztywne walizy, których boki wzmocnione, czy ozdobione  były drewnianymi listewkami przykręcanymi z zewnątrz, a  zamykało się je na metalowe  zamki – klamerki. Dzisiaj nie potrafię odgadnąć jak drobna kobietka , jaką była moja mama, dawała sobie radę z małym dzieckiem, torbami i tymi walizami jak kufry. W pociągach tłok był zwykle niemiłosierny, zdarzało się nawet, że wchodzono przez okna (tak! dzisiaj nie do uwierzenia), były awantury o źle wydane miejscówki, ale jak już się wszyscy usadowili, to  częstowano się  czym kto miał i zagadywano . Jedni spali zakrywając się płaszczami wiszącymi na wieszaku, inni ściągali buty uwalniając z nich zmęczone stopy i opierając je czasami na przeciwległej ławce 🙂 Nie pamiętam, żeby czytano, ale pamiętam, że zdecydowana większość spędzała podróż na rozmowach. Opowiadano o sobie o swoich kłopotach. Dzisiaj nazywa się to naruszaniem prywatności 🙂 W przedziałach wytwarzała się przyjazna atmosfera. Kiedy trochę podrosłam zdarzało się, że odbywałam podróż sama pod opieką wybranej przez rodzica  obcej osoby spośród podróżnych, którą proszono  o opiekę nade mną. O, ludzie!!! dzisiaj to chyba nie do pomyślenia. Na stacji docelowej oczywiście zawsze ktoś z rodziny  na mnie już czekał. Pociąg uważany był za miejsce bezpieczne, a ludzie za godnych zaufania. Bardzo lubiłam wsłuchiwać się w stukot kół, który natychmiast mnie usypiał, a w pamięci pozostał przeciągły gwizd  pociągu i zapach siwo – białego dymu wyrzucanego kłębami z komina lokomotywy.

IMG_0025

A dzisiaj pojechaliśmy do Muzeum Kolei Wąskotorowej w Sochaczewie. Sporo tam chodzenia, ale można odpocząć na ławkach.

IMG_0071

Jest tutaj około 130 pojazdów, które kiedyś poruszały się trasami kolei wąskotorowych.

IMG_0077

Pociągi niezmiennie kojarzą się z pożegnaniami i powitaniami.

IMG_0045

IMG_0093

O, w dyżurce nie ma komputera…

IMG_0101