foto z FB
Nasza Polsko
Cieszę się Polsko, że wróciłaś
Wyrwałaś się spod rąk niewoli
Twa ziemia wiele krwi wypiła
I wycierpiała, też niedoli
Dziękuję tym, co z szablą, mieczem
Żebyśmy mogli dziś mieć piękną
To tak niedawno, choć przed wiekiem
– Dali nam Polskę – Niepodległą
Niech nigdy nikt, jej nie odbierze
Niech nie podniesie na nią ręki
Żyjmy spokojnie w zgodzie, w wierze
Bądźmy z niej dumni – po wiek wieki
Kazimierz Nowacki
Zrywam kartki z kalendarza. Na każdej z nich jakaś sentencja. Od lat je zrywam. Taki kalendarz ma u nas w domu stałe miejsce. Ciekawa jestem jakim aforyzmem wita mnie kolejny dzień. Czy coś mi podpowiada, czy podsumowuje… różnie jest. Na jednej z nich czytam “Życie nie powinno być użyczoną nam, lecz tworzoną przez nas fabułą – Novalis”. Pieczołowicie intensywnie tworzę fabułę swojego życia i lubię szybkie efekty działań. Nie znoszę pustki, bo wtedy mam wrażenie , że nie istnieję. A ja przecież nieprzerwanie istnieję i wyrażam siebie w różnej formie, w wierszach, śpiewaniu, malowaniu, które może czasami jest nie dla wszystkich zrozumiałe.
grafika Anna Kulesz pisak na kartonie
2 listopada jest dniem wspomnienia zmarłych.
W przeciwieństwie do 1 listopada jest to dzień refleksyjny, smutny, kiedy spotykamy się we wspomnieniach z tymi, którzy odeszli do wieczności. Oczywiście w praktyce nie da się oddzielić tych dwóch świąt, bo jeśli się kogoś straciło, to myśli się o nim ze smutkiem każdego dnia. Jedni wyrażają swoją tęsknotę w ilości kwiatów i zniczy na grobach inni w modlitwach, a jeszcze inni piszą wiersze…
ZA PÓŹNO Anna Kulesz 1.11.2016
Nie spostrzegłam nawet
kiedy przyszło to
za późno
odkładałam na jutro
na po obiedzie
odkładałam jak będzie więcej czasu
jak skończę swoją robotę
i byłam zaskoczona
kiedy okazało się że jest
za późno
Stałam jak wrośnięta
w zimną posadzkę korytarza
niech się pani odsunie
nie mogłam się ruszyć
patrzyłam na wychudzone dłonie
leżące wzdłuż ciała na noszach
pod cienką skórą widać było
granatowe żyły
jakby mapa całego życia
tyle dawały mi kiedyś ciepła
zawsze chroniły
a teraz było już
za późno
chciałam podbiec
zatrzymać je i całować
podziękować za wszystko
ale stałam odrętwiała
z pobladłą twarzą i łzami
które zdławione boleśnie
rozrywały moje wnętrze
no niech się pani odsunie
nie mogłam się poruszyć
jak by to ze mnie życie uchodziło
zimne czoło i dławienie w gardle
którego nie mogłam
z siebie wyrzucić
teraz na wszystko było już
za późno
Wiersz dedykowany mojej Mamie.